Las Vegas-Visalia

Vandaag weer sober ontbijtje op de kamer...koffers laden en vertrek om 8u...bye, bye Las Vegas en ik ben er niet rouwig om. Het was leuk om eens te kunnen zien maar daar houdt het ook op voor mij...en zo denkt de meerderheid van de bus er ook over...Temperatuur is reeds 82°F of 28°C. Ik voel me wel niet opperbest, gisteren ben ik blijkbaar wel over mijn grens gegaan...hopelijk is het straks wat beter. We rijden weg via Highway 15 dwars door de Mojave-woestijn. We passeren nog een mega-solarproject...drie grote oppervlakten met zonnepanelen die enorm veel elektriciteit opbrengen. Dat zijn heel wat groenestroomcertificaten elke dag ;).
Na een uurtje maken we een stop in Baker om de beentjes even te strekken en om voor de 'addicts' wat koffie aan aan te schaffen bij het Mad Greek Café. Voor ons een vers fruitsapje en wat yoghurt. In Baker hebben ze een heel hoge thermometer staan. Hij geeft nu 93°F of 33,5° C. Ook is er rondom Baker, Area 51...een militaire basis, het wordt door UFO-aanhangers weleens genoemd als de locatie waar de Amerikaanse overheid buitenaardse wezens verborgen zou houden.
Na een 50-tal minuten back on the road again...op weg naar Calico. We passeren de grens en zitten weer officieel in de staat Californië.
Eerst komt Ellen nog rond met lotjes waarvan we er één moeten uithalen. Er worden namelijk 6 plaatsen in de bus verloot voor de intocht in San Francisco via de Golden Gate Bridge binnen enkele dagen. Die personen krijgen het beste zicht op de wereldberoemde brug. Joehoe...ik heb plaats twee getrokken dus ik mag voorin zitten voor een vip-zicht. Swa heeft minder geluk en moet op zijn plaats blijven zitten.
Na een uurtje komen we aan in Calico, zo'n 5 km van Barstow. Het was van 1881 tot 1896 een welvarend zilvermijnstadje (meer dan 500 mijnen) maar toen er een einde kwam aan de 'silver rush' veranderde het in een spookstadje...Vroeger woonden hier zo'n 1200 mensen...destijds had het er ook fel gebrand en nadien werd het op initiatief van Walter Knott gerestaureerd naar de oorspronkelijke staat en nu zijn er shops, een restaurant en kan je er nog activiteiten doen die met de mijn te maken hebben. Het is weer bloedheet en het vergt dan ook veel moeite om het hele dorpje door te wandelen. Het is wel de moeite om te zien. Zo krijg je toch even een indruk over hoe het leven was in Calico.
Tussen Ellen en de chauffeur is het weer een gekibbel...elke dag vreet Oscar (is een Mexicaan) weer iets uit dat niet naar de zin van Ellen is. Iets in mij zegt dat Ellen en Oscar nooit meer samen op rondreis zullen gaan. Oscar heeft trouwens in Las Vegas zo'n $60 vergokt. Het is echt een heel vreemd manneke die het precies niet gewend is om met een tourbus vol toeristen om te gaan.
Hier in de buurt is nog een andere militaire basis (Fort Irwin National Training Center) waar zo'n 8500 mensen wonen, hele families...het is hier een soort trainingskamp waar steden uit het Midden Oosten zijn nagebouwd om waarheidsgetrouw te kunnen oefenen. Ook de temperatuur is hier zoals in het Midden Oosten dus dat is voor de soldaten ook ideaal om in dezelfde weersomstandigheden hun missies na te bootsen. In de Mojave-woestijn is ook een Airforce-basis (Edwards Airforce Base) waar ze piloten trainen van over de hele wereld en het is ook een basis voor testvluchten en onderzoek. Ook worden er in de Mojave-woestijn mensen getraind die een commerciële ruimtevlucht hebben geboekt om over enkele jaren de ruimte in te gaan.
De bus weer op en binnen een half uurtje komen we aan in Barstow waar we onze lunch zullen nuttigen. Er zitten vele fastfoodketens...we kiezen voor Panda Express waar je kan kiezen tussen noodles met groenten of nasi en dan nog een vleesgerecht. Ik kies voor noodles met nog een extra portie groenten en 'orange chicken', Swa gaat voor nasi en ipv groenten (wat had je anders gedacht ;)), gepaneerde scampi in honing-notensaus...ook al was het fastfood, het was toch lekker. Enig nadeel...nergens free-wifi te bespeuren, dus nog geen verslagje van gisteren kunnen posten. Ondertussen is het trouwens al 98°F of 36°C...echt puffen dus...
Nog twee uren verder rijden tot de volgende stop. We passeren eerst nog het dorpje Hinkley bekend om inwoonster Erin Brockovich. Weet je wel, van de gelijknamige film waarin een Erin, gespeeld door Julia Roberts, vecht tegen een bedrijf dat drinkwater vervuilde met chemische stoffen en waardoor er mensen ziek werden. Hele mooie film.
We gaan de Tehachapi-pass (is een gebergte) door en we passeren ook de Tehachapi-loop, een twaalftal korte tunnels na elkaar voor goederentreinen. Na die pas zie je het landschap weer veranderen, eerst nog een wat glooiend landschap ( van ver zien we het Sierra Nevada-gebergte, 650 km lang, 110 km breed) en dan wordt het allemaal terug vlakker en groener...We zitten nu in de centrale vallei, waar heel veel sla, rozijnen, dadels, amandelen, pistachenoten, druiven, citroenen en nog veel meer vandaan komen. De koeien staan hier niet zoals bij ons te grazen op een fris groen weitje maar ze staan hier onder een afdak met een stukje grond aan met geen één grassprietje erop. En dat in die hitte, zóóóóó zielig...ze staan hier speciaal voor hun melk. Ze worden natuurlijk wel gevoederd maar ik heb echt medelijden met die beestjes.
We bereiken de truckstop Flying J. om weer even de beentjes te strekken. Wat water ingeslaan en nog een broodje om vanavond te verorberen.
Nog ongeveer 60 mijl naar Visalia waar we twee nachten zullen verblijven in het Holiday Inn Visalia Hotel. Aangekomen vlug de koffers naar de kamer en ff op internet. Dan maar even de omgeving gaan verkennen. Vlakbij het hotel is een mooi sportpark, een visvijver en ook hondenparken. Dat trok onze aandacht natuurlijk en we zien dat het afgebakende zones zijn waar mensen hun hond los kunnen laten lopen. Kleine hondjes zitten wel gescheiden van de grotere honden. Het is echt geinig om te zien, mensen zitten in het park op bankjes terwijl hun honden met elkaar spelen. Dit zouden ze bij ons ook moeten hebben. Één van de eigenaressen van een hondje komt een babbeltje slaan. Blijkt dat ze een Duitse is die al 49 jaar in de States woont. Twee jaar geleden heeft ze haar man moeten afgeven aan een ziekte en haar zoon was kort voordien van een vissersboot gevallen en nooit meer teruggevonden. Ze moest blijkbaar echt haar verhaal even kwijt. Ze vond het leuk even met ons te praten en wenst ons nog een veilige en prettige reis toe.
We stappen terug naar het hotel, het is best nog warm, ook al is het al 19u...nog ff chillen op de kamer, wat aan de reisverslagjes werken en fotokes uploaden...morgen naar het Sequoia National Park...terug de natuur in...