Laughlin-Grand Canyon

Pfff, was korte nacht...hadden we eindelijk wifi dus dan ervan profiteren en voor je het weet is het na middernacht. Vanmorgen al voor half 6 terug wakker, dus nog kleine naweeën van de jetlag.
Bij Starbucks vlug wat eetbaars halen en 'on the road again'...nu richting de Grand Canyon, één van de zeven natuurlijke wereldwonderen...en ondertussen genieten van het prachtige landschap dat aan onze ogen voorbijglijdt...de route gaat deels over de historische autoweg Route 66, die oorspronkelijk Los Angeles met Chicago verbond over een afstand van 2448 mijl of 3940 km.
De Colorado rivier, die 2334 km lang is en ontspringt in de Rocky Mountains, heeft in de loop der tijd de Canyon uitgesleten tot een diepte van meer dan 1600 meter. De Grand Canyon is 446 km lang en 29 km breed. Benieuwd welk effect dit straks op me zal hebben als ik dit natuurfenomeen met mijn eigen ogen kan bewonderen.
In Seligman maken we na ongeveer twee uren rijden ff een stopje voor een hapje en een drankje...het is een bekende stopplaats voor vele Route 66-rijders. Ze slaan je hier om de oren met souvenirs...en ik kan je verzekeren dat onze bankrekening ook is aangesproken bij deze stop ...nog ff een wrap mee (met zakje chips, want overal krijg je hier chips bij je broodje...rare gewoontes hebben die Amerikanen toch) om straks toch al te kunnen lunchen...hierna terug de highway op richting de Grand Canyon voor nog een tripje van ongeveer 1,5 uur...
We hebben trouwens wel een andere bus gekregen, maar niet echt eentje om grote rondreizen mee te doen want de helft van de luidsprekers doet het niet...dus onze reisleidster is bijna niet te verstaan...daar ga ik straks bij Fox denk ik toch eens iets van melden want iedereen in de bus heeft toch recht op alle informatie. Op deze manier gaat er veel informatie verloren en dat vind ik best wel spijtig...of ben ik nu een beetje de muggenzifter aan het uithangen? Onze chauffeur Oscar is wel dezelfde gebleven, dit even ter info, hé, Ann ...z'n rijstijl is precies ietsjes beter, maar ik ben zeker nog niet overtuigd genoeg om hem een goede chauffeur te noemen...
We rijden verder door een gebied dat we de prairies noemen. Jullie kennen het vast wel van de Western films op tv...languitgestrekte graslandschappen die vroeger vaak gebruikt werden door families om met honderden huifkarren er door te trekken op zoek naar betere oorden en naar een beter leven. Dit allemaal met het risico op aanvallen door indianen. Vroeger bestond er ook zoiets als de ponyexpress. Er moest post vervoerd worden van Sacramento naar de mensen op de prairies en dit gebeurde door jonge jongetjes op pony's die met die post over de prairies galoppeerden...momenteel bestaan er in Amerika nog echte prairies zoals in de tijd van toen met cowboys en deze zijn vooral in en rond Yellowstone te vinden. Mogelijk komen we op onze verdere tocht nog wel van die echte cowboys tegen.
We komen aan in Grand Canyon National Park (de streek rond de Grand Canyon ligt trouwens in de staat Arizona) en rijden door naar Bright Angel Lodge waar we zullen uitstappen om de Grand Canyon te gaan aanschouwen. We passeren ook al de helikopterhaven waar we straks naartoe moeten om onze helikopterluchtdoop te krijgen...ben er zo ontzettend nerveus voor dat ik me soms zelf onwel begin te voelen...misschien toch de vlucht maar aan me voorbij laten gaan...maar da's voor straks. Af en toe kunnen we al een glimp opvangen van de beruchte Grand Canyon. Het doet ons nu al iets en we zien ze nog niet in volle glorie...
We zijn ondertussen gearriveerd in Bright Angel Lodge en lopen door de lodge heen om via de achterkant de rand van de Grand Canyon te bereiken...oh my God, this is amazing...dit is echt kippenvel...wat een uitzicht, wat een wonder der natuur. Dit moet je gewoon ooit gezien hebben. De canyon kleurt steeds weer anders en waar je ook kijkt zie je de grootsheid ervan...we wandelen een stukje langs de rand verder en ontdekken steeds andere dingen. We picknicken aan de rand van de canyon en krijgen regelmatig het gezelschap van diertjes zoals squirrels (eekhoorntjes), blauwe vogeltjes en verschrikkelijk kleine insectjes die bovenop je komen zitten. Van die laatste kreeg ik het echt op mijn zenuwen. En ik was al zo zenuwachtig voor de helikoptervlucht. Want daar is het ondertussen ook tijd voor. We worden naar de helikopterhaven gebracht en moeten eerst op de weegschaal. Dan berekenen ze je plaats in de heli zodanig dat het gewicht goed verdeeld is...dan krijgen we een veiligheidsfimpje en vervolgens moeten we wachten tot ze onze naam roepen. Lang hoeven we niet te wachten, we krijgen onze zitplaats (absoluut verboden om onderling van plaats te wisselen) op een kaartje en men doet ons een lifeguard-vest aan. Dan mogen we buiten staan wachten. Natuurlijk loopt er een fotograaf rond die ons op de foto zal zetten. Maar erg snugger is die kiekjesmaker blijkbaar niet want hij fotografeert ons bij de verkeerde heli...dus wij terug aan de kant wachten...pfff, zenuwen worden hierdoor nog erger. En dan is het plots onze beurt. Ze roepen de zitplaats af en even later zitten we met vijven en de piloot aan boord. Veiligheidsgordel nog om, hoofdtelefoon op en vol spanning de 'take off' afwachten. De helikopter begint nog meer lawaai te maken en even later gaan we zachtjes van de grond. Voor we het weten hangen we boven de bomen van het Grand Canyon National Park. Ik voel dat m'n spanning nog heel erg is en krijg het benauwd...ik probeer mezelf toch wat moed in te praten en even later gaat het beter. En dan is de Grand Canyon daar vanuit de lucht gezien...wat een natuurkracht zich hier heeft voltrokken is niet te vatten. We zien de Colorado Rivier in de canyon kronkelen en zien rotsformaties in alle kleuren en vormen. Dit is adembenemend mooi...toegegeven, ik heb nog wat angst (vooral bij die luchtzakken) maar wat we hier nu zien maakt alles goed. Om foto's te maken schuiven we het raampje wat open van de heli want van achter het glas fotograferen valt echt niet mee. Na zo'n 25 minuten boven de Grand Canyon keren we terug en zien we het weer slechter worden. Tegen dat we moeten landen regent het hard en staat er een sterke wind. Landen gaat hierdoor wat moeizamer maar onze piloot heeft ons veilig terug op de grond gezet. Achteraf hoor ik van Swa dat hij al voor vertrek helikopterwrakken in de bosjes had zien liggen...wanneer we terug rijden met de bus wijst hij ze aan...gelukkig had ik dat niet van tevoren gezien want dan had ik waarschijnlijk niet meer vertrokken...
Bij de terugweg naar ons hotel in Flagstaff (Days Inn Hotel)...nog even stoppen bij een supermarkt om wat eten voor morgen te halen...morgen gaan we immers 'hiken' in Grand Canyon National Park...voor nu nog even internetten en dan naar bedje toe...